Ο εκφωνητής του ραδιοφώνου του Πολυτεχνείου, Δήμητρας Παπαχρήστος, μιλάει για την ιστορική φοιτητική εξέγερση
• Στα Εξάρχεια μαζευόταν τότε όλος ο φοιτητόκοσμος της Αθήνας. Από τα γνωστότερα στέκια ήταν ο κήπος του Μουσείου, για τον οποίο κιόλας έχω γράψει ολόκληρο βιβλίο, τον Ήλιο του Μουσείου. Πού να σου λέω τι γινόταν εκεί, έρωτες, αγάπες, μαζώξεις, κουβέντες… Μας έβλεπαν οι περαστικοί και λέγανε «μια χαρά τεμπελιάζουν αυτά», πού να φαντάζονταν ότι η εξέγερση ήδη κυοφορούνταν! Μιλάμε, βέβαια, για ένα κομμάτι της νεολαίας υπολογίσιμο μεν, αλλά μειοψηφικό, όπως μειοψηφία ήταν αρχικά όσοι τολμούσαν να αμφισβητήσουν το απριλιανό καθεστώς. Οι φοιτητές εκείνοι ήταν «απόγονοι» των Λαμπράκηδων, οι περισσότεροι από τους οποίους, τα πιο προβεβλημένα στελέχη δηλαδή, μόλις επικράτησε η χούντα πέρασαν φυλακές, βασανιστήρια, εξορίες. Αυτό το «κυνηγητό» κράτησε 2-3 χρόνια, ύστερα οι συνταγματάρχες νόμιζαν ότι ξεμπέρδεψαν. Κούνια που τους κούναγε! Γιατί εμείς, η καινούργια πιτσιρικαρία, εκεί που πίναμε καφέ, σουλατσάραμε και φλερτάραμε, ειδικά όσοι είχαν εικόνα του τι συνέβαινε τον ίδιο καιρό στο εξωτερικό, αντιλαμβανόμασταν ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά σε αυτή την ταλαίπωρη χώρα.
• Παρακολουθούσαν, βέβαια, κι εμάς, οι πιο δραστήριοι βρισκόμασταν στο στόχαστρο. Μας επιτηρούσαν ακόμα και την ώρα που τρώγαμε! Μια φορά, στο εστιατόριο της σχολής μάς σέρβιραν τηγανητά καλαμαράκια. Έρχεται, λοιπόν, ο κυβερνητικός επίτροπος και μας ρωτάει: «Καλό το φαγητό;» «Ναι, μια χαρά», απαντούσαν οι περισσότεροι, από φόβο όμως γιατί τα καλαμαράκια ήταν μπαγιάτικα, στεγνά και σκληρά. Έρχεται και στο τραπέζι που καθόμασταν με τον Μάκη τον Μπαλαούρα και την υπόλοιπη συντροφιά –ξεχωρίζαμε, βλέπεις, κιόλας από την εμφάνιση και το αψύ βλέμμα–, ρωτάει το ίδιο και τότε εγώ πιάνω με το πιρούνι ένα καλαμαράκι και του λέω «όχι, είναι χειρότερο και από τη σόλα των παπουτσιών σου». «Δρας αντεθνικά!» φώναξε έξαλλος, αναζητώντας ταυτόχρονα με τους ασφαλίτες του Σπουδαστικού που υπήρχαν σε κάθε σχολή – είχαμε και στην Εμπορική πέντε-έξι. Δεν τους εντόπισε όμως, οπότε αρκέστηκε να πει «πέρνα από το γραφείο μου μετά!». Πιάσαμε τότε εμείς να φωνάζουμε ειρωνικά «κάτω η χούντα, ζήτω τα καλαμαράκια!».
• Αυτό που άξιζε περισσότερο ήταν ότι κάναμε το τίποτα να ανθοφορήσει. Και ενώ καταλάβαμε αυθόρμητα το Πολυτεχνείο, οργανωθήκαμε σε βαθμό απίστευτο. Στήσαμε γενικές συνελεύσεις, ανακλητούς εκπροσώπους, ραδιοφωνικό σταθμό που όταν απέκτησε μεγάλη εμβέλεια τρόμαξε τη χούντα γιατί πια μας άκουγε όλη η Αθήνα και κατέβαινε διαρκώς κόσμος να μας συμπαρασταθεί. «Πώς είναι δυνατό να κοιμάστε όταν σκοτώνουν τα παιδιά σας!» φώναζα, θυμάμαι, στο μικρόφωνο όταν χύθηκε το πρώτο αίμα. Και μετά είπα τον Εθνικό Ύμνο –δεν μπορούσα, βλέπεις, να τραγουδήσω τη Διεθνή–, η ελευθερία έβγαινε μέσα από τα κόκαλα τα ιερά της επανάστασης. Τελειώσανε, λέγαμε, ή θα τους ρίξουμε τώρα ή ποτέ! «Έξι χρόνια είναι πολλά, δεν θα γίνουνε εφτά», φωνάζαμε, και από κοντά το κλασικό «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» που παραμένει επίκαιρο γιατί και το ψωμί έγινε πανάκριβο και η παιδεία παραμένει προβληματική αλλά και η ελευθερία που απολαμβάνουμε υποτίθεται σήμερα ψευδαίσθηση είναι κι αυτή. Μήπως ξεχάσαμε την προδοσία της Κύπρου, που ο φάκελός της δεν άνοιξε ποτέ;
** Ο Δημήτρης Παπαχρήστος, εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου στην εξέγερση του Νοέμβρη, εξιστορεί τη ζωή του και τα ιστορικά γεγονότα του '73 στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για τη Lifo. Τίτλος του θέματος: «Το μόνο που θέλαμε ήταν να αλλάξουμε τα πράγματα με όπλο τη νεανική μας τρέλα». Διαβάστε εδώ την πλήρη αφήγηση.
Αποποίηση ευθύνης
Ο ιστότοπος είναι μια πλήρως αυτοματοποιημένη υπηρεσία συνάθροισης, ταξινόμησης και ανάρτησης συνοπτικών ειδήσεων και νέων από άλλους ελληνικούς ειδησεογραφικούς ιστότοπους, μέσω της τεχνολογίας RSS. Δεν αναλαμβάνουμε καμία ευθύνη για την επάρκεια, ποιότητα, πληρότητα ή ακρίβεια των ειδήσεων και των νέων που δημοσιεύονται. Δείτε περισσότερα στο τμήμα "Αποποίηση Ευθύνης" των Ορων Χρήσης.